Column Edward van der Werf | Ik gun mijn kinderen ook die te grote vrieskist

Mam, ik ga het huis uit. Bianca en ik kunnen volgende maand al een huurwoning krijgen.

Het is een paar seconden stil aan de andere kant van de lijn. Oh,…….wat fijn voor jullie klinkt het zacht. Bij nader inzien kwam deze boodschap wel heel onverwacht. En het hielp ook niet echt dat mijn ouders op vakantie waren toen ik ze tussen neus en lippen vertelde dat hun oudste zoon het huis ging verlaten. Tja, tactvol was anders.

Het zal ergens in 1995 geweest zijn. De studie zat erop en m’n militaire dienstplicht was vervuld. M’n studieschuld was afgelost en omdat een biertje op de kazerne maar 10 cent kostte, had ik zelfs 2000,- gulden kunnen sparen. Gelukkig had Bianca iets meer spaargeld. Dus wat ons betreft, geen enkele belemmering om te gaan samenwonen.

Drie dagen later zaten we met Jo Dings aan tafel bij de woningbouwvereniging. Ik heb nog 1 huis beschikbaar op de Grevenbroekstraat. De bouw is bijna klaar. Over een week of vier kunnen jullie erin. Nou, mooi. Da’s dan geregeld. Een keer samen naar Beter Meubel in Peer voor een bankstel en een tafel. En bij Pen-Elektro een koelkast, TV en een grote diepvries gekocht. 

Ron raadde ons aan om vooral die grote vrieskist te nemen. En ik kan nu nog lachen om zijn verkoopargument; “Je weet maar nooit. Misschien slacht je samen met de buurman nog eens een varken. Dan kun je maar beter plek hebben in de vriezer”. Destijds leek me dat inderdaad een hele goede reden. Kortom, nagenoeg blut en zo naïef als wat waren we helemaal klaar voor de toekomst!

Een dik jaar later zitten we bij Joop Verlaak op kantoor. Onder een stapel bouwtekeningen zoekt hij zijn schriftje met aantekeningen. “ich kin hiej godmejaar auch noeits get vinge”. Ja hoor, op de Schijfweg zijn we aan het bouwen. Daar is er nog een van vrij. Niet veel later staat onze naam in Joops schriftje en zijn we de trotse eigenaar van ons eerste huis. Het is 1997. Er werd volop gebouwd. Vraag en aanbod waren in balans en de prijzen waren fair. De toekomst lachte ons als starters tegemoet.

Het is 2025. Onze kinderen studeren nog of zijn net begonnen met hun eerste baan. De komende jaren zullen ze verdomd hard moeten sparen om minimaal een halve ton spaargeld op de rekening te hebben. En het is te hopen dat hun toekomstige partner dat ook doet. Als ze heel veel geluk hebben, mogen ze een veel te duur huis kopen. Eentje waarop ze 60.000,- hebben moeten overbieden. Een huis wat door de schaarste zwaar overbetaald moet worden. En als pa en ma niet financieel bijspringen is het nog maar de vraag of ze de hypotheek überhaupt rond krijgen.

Ik gun mijn kinderen ook die heerlijke naïeve start. Zij moeten ook die veel te grote vrieskist kopen omdat ze ooit met de buurman een varken gaan slachten. Ik vrees echter dat Bianca en ik al met de Zonnebloem op vakantie zijn als we het telefoontje krijgen “mam, ik ga het huis uit”.

Meer weten over wonen en bouwen in Kessel? Kom 22 oktober naar de dorpsinformatie-avond!